Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Αποθηκευτικά για τα ραφτικά



Τα πολύ παλιά τα χρόνια, όταν τα αστέρια ήτανε τόσο χαμηλά που μπορούσες να γεμίσεις τις χούφτες του από αυτά εάν σκαρφάλωνες στην κορυφή ενός βουνού, υπήρχε ένας ξακουστός παραμυθάς.
Η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη που οι άνθρωποι ταξίδευαν από τα πέρατα της γης μόνο και μόνο για να τον ακούσουν. Και ο κόπος τους ανταμείβονταν από τις ιστορίες που γέμιζαν τη φαντασία τους και που τους έδιναν τροφή για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Όμως το πιο παράξενο ήτανε τα δώρα. Αυτά  που τους προσέφερε, για τα οποία έλεγε ότι τα είχε φέρει από τους τόπους των αφηγήσεών του.
Παρόλο που ποτέ κανένας δεν τον είχε δει να φεύγει έξω από τα όρια του χωριού του, έβγαζε πάντα από το σακούλι του παράξενα αντικείμενα και μοίραζε στον κόσμο.
Κάποτε είχε βγάλει αυτό που οι ήρωες της ιστορίας του ονόμαζαν "χαρτί". Το έκανε μικρά μικρά κομμάτια στα έκπληκτα μάτια των ακροατών κι έδωσε από ένα στον καθένα. Όλοι με μιας το έβαλαν στο στόμα και το κατάπιαν παρόλο που τους φώναζε ότι δεν προορίζονταν για κάτι τέτοιο.
Κάποτε είχε φέρει μέσα σε ένα μικρό κουτί τη φωτιά. Οι ήρωες της ιστορίας του την ονόμαζαν "σπίρτα", αστείο όνομα για κάτι το τόσο τρομερό, γιατί μόλις αυτός τα άναψε πετάχτηκαν με αλαλαγμούς κι αρχίσανε να τρέχουν.
Κάποτε το σακούλι του ήταν γεμάτο από χρυσά νομίσματα, τα μοίρασε στο πλήθος κι εκείνο άρχισε να τα πετάει προς προς τον ουρανό για να σταθούν με τα άλλα αστέρια που βέβαια επέστρεφαν στα κεφάλια τους γιατί ήταν νομίσματα κι όχι όπως νομίζανε κίτρινα μικρά αστέρια. Νομίσματα από τους θησαυρούς των πειρατών, κάτι που δεν κατάλαβε κανένας.
Και δεν θα τα έλεγα όλα αυτά εάν δεν είχα βρεθεί κι εγώ εκεί και δεν είχα πάρει αυτά τα ξύλινα και τα μεταλλικά κουτάκια που κανένας άλλος δεν ήθελε.
Τα είχε φέρει όπως έλεγε από τον ράφτη του βασιλιά που μέσα τους εκείνος φύλαγε τα πολύτιμα κουμπιά της βασίλισσας, τις ασημένιες του βελόνες, τις χρυσές κλωστές του και τις σμαραγδένιες δαχτυλήθρες.
Παρόλο που δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε γιατί όπως είπαμε τα χρόνια ήταν τα πολύ παλιά και δε γνωρίζαμε από τέτοια, εγώ μετά χαράς τα κράτησα γιατί είχανε πολλές γωνίες με τις οποίες έκανα συλλογή τότε.
Όμως το βράδυ εκείνο κρύφτηκα για να δω τι τελικά συμβαίνει, τον ακολούθησα, μπήκα μαζί του στη σπηλιά, χωρίς να με καταλάβει, πήδηξα κι εγώ στην τρύπα που κι εκείνος πήδηξε...
 και να μαι τώρα εδώ.
Να ψάχνω τρόπο να γυρίσω πίσω καθώς μέσα στον κόσμο και τη φασαρία του κόσμου σας τον έχασα. Και μαζί με αυτόν έχασα και τον τρόπο της επιστροφής μου.
Όμως όταν γυρίσω θα έχω να αφηγηθώ ωραίες ιστορίες.
Κι έχω γεμίσει τον σάκο μου με καραμέλες, με πολύχρωμες χάντρες και καθρεφτάκια...  
Για να βγει και κάτι καλό από όλο αυτό...
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου