Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ένα ταξίδι με τον Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ


(Για "Like" θα πρέπει να είσαι αποσυνδεδεμένος από το fb και να συνδεθείς μέσω αυτού.  Ευχαριστώ).

Η πρώτη μας συνάντηση είχε γίνει επάνω σε τραίνο. Ήταν από τα βαγόνια με τα κουπέ που τον καιρό εκείνο χωρούσαν σχετικά άνετα οκτώ, τέσσερις από την μια πλευρά και τέσσερις από την άλλη. Και λέω τον καιρό εκείνο καθώς τώρα, αν κυκλοφορούσαν ακόμη, έξι θα ήταν αρκετοί για να γεμίσουν το κουπέ αφού οι συνήθειες και ο τρόπος ζωής έχουν αλλάξει τα δεδομένα βάρους και όγκου των ανθρώπων. Νομίζω ότι καθίσαμε ταυτόχρονα ο ένας απέναντι από τον άλλον αν και δεν τον είχα δει να περιμένει στο σταθμό απ' όπου εγώ είχα ανέβει. Δεν έδωσα σημασία. Βολεύτηκα όπως όπως και προσπάθησα να βυθιστώ στις σκέψεις μου. Όμως οι σκέψεις δεν έλεγαν να μου κάνουνε τη χάρη...
Είναι ορισμένοι άνθρωποι που γεννιούνται με ένα λαμπερό αστέρι επάνω από το κεφάλι τους. Ότι κι αν πουν, ότι κι αν κάνουν το αστέρι αυτό φωτίζει με τέτοιο τρόπο τις πράξεις τους που όλα είναι λουσμένα στο χρυσαφένιο του το φως.
Είχε προφανώς καταλάβει ότι ήθελα απεγνωσμένα να πιαστώ από κάπου και ξεκίνησε να μου μιλάει. Στην αρχή μου έδειξε ένα σχέδιο που είχε χαράξει με ένα χρωματιστό μολύβι επάνω σε χαρτί και με ρώτησε αν με τρομάζει.
"Γιατί να με τρομάζει ένα καπέλο;" απάντησα. Στη συνέχεια μου έδειξε ένα άλλο σχέδιο το οποίο εξηγούσε το πρώτο. Παρουσίαζε το εσωτερικό αυτού που εγώ είχα δει για καπέλο κι έναν ελέφαντα σε αυτό. "Είναι ένας βόας που χωνεύει έναν ελέφαντα" μου είπε...
κι έτσι ξεκίνησε να μου αφηγείται την ιστορία του και μέσα από την ιστορία του την ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα.
 Παρόλο που ταξιδεύαμε νύχτα και το κουπέ μας φωτίζονταν μόνο από μία μία λάμπα νέον φόρεσα τα μαύρα μου γυαλιά ηλίου καθώς ένας χείμαρρος συναισθημάτων με κατέκλυε κι άρχισε να ξεχύνεται στο πρόσωπό μου. Έσφιξα κι από ένα χαρτομάντιλο στην κάθε μου χούφτα και προσπαθούσα με τρόπο να συμμαζεύω τον χείμαρρό μου... αλλά μάταια.
 "Όποτε θέλεις μπορείς να μου πεις να σταματήσω" μου έλεγε ευγενικά... "σαν ένα βιβλίο που διαβάζεις, που όποτε θέλεις μπορείς να το κλείσεις" κι εγώ του έκανα νόημα με το κεφάλι μου να συνεχίζει να μη σταματήσει, χωρίς να με νοιάζει πια το τι θα σκέφτονταν οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες στο κουπέ...

Έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια από την πρώτη μας συνάντηση και οι εικόνες του, οι εικόνες της αφήγησής του με ακολουθούν παντού. Πολύ πριν γεννηθούν τα παιδιά αγόρασα το βιβλίο του μικρού Πρίγκιπα... και από τότε μεταναστεύει μαζί μας, από σπίτι σε σπίτι κι από βιβλιοθήκη σε βιβλιοθήκη, παρατηρώντας μας να μεγαλώνουμε... περιμένοντας με υπομονή να αποκαλύψει τις αλήθειες και τα μυστικά του και σε εκείνα.
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου